عصر مسجدسلیمان // به نظر می رسد یکی از زیر ساختهای لازم و ضروری برای توسعه و تسهیل در امورات جاری جامعه و اصحاب رسانه تشکیل و راه اندازی کانون یا همان خانه مطبوعات است.در صنفوف مختلف شوراها و کارگروههایی هستند که مطالبات خود را از طریق آن پیگیری می کنند مانند شورای کارگری.نظام پرستاری.نظام پزشکی.نظام مهندسی…و یا در کشورهای غربی،اروپایی ساز و کارهایی بنام شورای عالی مطبوعات وجود دارد که ضمن دفاع تمام قد از حقوق روزنامه نگاران در هر کوه و برزنی که ایفای نقش می کند از طرفی دیگر وظیفه آموزش و نظارت برعملکرد و در کل پالایش درون سازمانی را عهده دار است.
متاسفانه در کشور ما و خاصه در استان و شهرستان ما ضمن احترام به تمام تلاشهای و گام های پراکنده ای که گاها در این راستا برداشته شده است فقط در هفدهم مرداد که سالروز شهادت شهید صارمی و روز خبرنگار است اسمی از جامعه خبرنگاران و مطالبات آنان برده میشود البته شعار های خوب و دهن پر کنی رد و بدل میشود اما در زمان اجرا انگار کنگر خورده اند و لنگر انداخته اند،آری اشکال کار اینجاست که خبرنگار همواره درد دیگران را فریاد زده است نه دردهای خود را،مثل عکاسی که در هیچ کدام ازعکسها خود دیده نمیشود.
بدون شک یکی از وظایف دولتها تثبیت امنیت شغلی تمام اقشار جامعه است و یکی از این اقشار حرفه ی خبرنگاری است که مانند یک کلاف سر درکم است،بحث بیمه آنان مشخص نیست چه سازمانی باید متولی آن باشد واگر درجایی مشغول بکار هستند عنوان شغلی آنان چیز دیگری است،اگر با صد منت اعلام میشود جز مشاغل سخت و زیان آور است اما از انجا که نوعا خویش پرداخت باید صورت بگیرد در نهایت از منافع آن بی بهره است و با این روال قوانین سازمان تامین اجتماعی گروه معدودی که در ساز و کار نشریات و سایت های دولتی و یاسازمانی مثل صدا وسیما…مشغول بکار هستند از این امتیاز برخوردار می شوند مابقی که بیشترین بار خبر بر روی دوشان است سرشان بی کلاه می ماند.
آری متاسفانه همان قدر که صنعت خبر و قوانین رفاهی آن در دنیا در حال تغییر و تحول است در کشور ما اندر خم یک کوچه است،بطور مثال قانون دسترسی به اطلاعات یکی از ابزارهای اساسی رسانه است در حالی که در جامعه کنونی ما بواسطه برخی بخشنامه های داخلی و درون سازمانی و گاها سلیقه ای رفتار کردن مدیران بالا دست حتی برخی مدیران اجازه یک مصاحبه ساده را ندارند،چه برسد دسترسی به اخبار و اطلاعات،در این راستا موانع نانوشته ای وجود دارد از جمله امنیتی و اطلاعاتی و محرمانه بودن اخبار.منع شرعی داشتن.در پشت دربهای بسته علنی و غیر علنی ماندن.صلاح و مصلحت نیست…بوجود آوردن تاپوهایی که ساخته و پرداخته ذهن خود جامعه کنونی است و جرات نزدیک شدن به آنها امکان پذیر نیست چه برسد بخواهی نقدی برآنان زده شود،نزدیک نمودن و بهم چسبادن خط تنویر و تشویش افکار عمومی به یکدیگر…بگذاریم و بگذریم از این غصه ها،آری با ظرفیت خانه مطبوعات میشود خیلی از امور را به اهالی رسانه واگذار کرد اموری که خود وزارت ارشاد به هر دلیلی از انجام آنان عاجز است.
کمک به تامین حقوق معنوی و گسترش آزادی های قانونی و مشروع اصحاب رسانه ،ما در قانون داریم احدی نمی تواند در کار یک قاضی دخالت کند و براساس بند…..قانون مطبوعات احد نمی تواند اصحاب رسانه را مجبور به سانسور و یا حذف خبری بنماید چرا آن یکی رعایت میشود و دیگری شل و سفت می شود!یک خانه مطبوعات زنده و پویا می تواند در جهت اشتغال نیروهای مستعد و پویای در این حرفه تلاش کند.میتواند استعداد یابی کند.میتواند با قانون گزاران چانه زنی کند راهی پیش پای آنان برای رفع موانع بگذارد.می تواند بسط و تقویت کننده روابط بین دستگاههای اجرایی و اصحاب رسانه باشد.می تواند باعث و بانی ارتقا سطح کیفی سواد رسانه ای اهالی رسانه ،مسئولان و شهروندان بشود،یک خانه مطبوعات هوشمند میتواند خطوط قرمزی که طبیعتا در هر جامعه وجود دارد حتی درجوامعی که مدعی تمدن برتر هستند با بالادستی ها چانه زنی کند و آنرا کمتر وبیشتر کند. میشود در یک خانه مطبوعات کمیته انظباطی شکل بگیرد و از درون پالایش و باز پروری صورت بگیرد میتواند کادر سازی کند میتواند توزیع آگهی های ادارات را سر و سامانی بدهد…می تواند جلوی رفتاهای غیر حرفه ای را بگیرد… بایک نگاه کلی شاهدیم رویکرد و اولویت ادارات کل در سراسر کشور اهتمام در راه اندازی خانه های مطبوعات است،حال چرا این خواسته ی ما اهالی رسانه در شهرستان مسجدسلیمان روی زمین مانده است و این همه خاک خورده است،این سوال بی پاسخی است که دنبال جواب آن هستیم آیا منافع شخص و یا اشخاصی در شهرستان و استان کم و یا زیاد می شود؟ایا خاموش و یا روشن بودن اجاق این خانه دایره تاخت و تاز کسی و یا کسانی را کمتر و بیشتر می کند؟شاید جناب مدیر کل دوست داشتنی که تاحالا چشم مان به جمالش گلش روشن نشده است و چقدر زشت است که خبرنگار باشی.مدیر مسئول هم باشی اما جناب مدیر کل محترم ارشاد اسلامی استانت رو زیارت نکرده باشی! یا من باید پا پیش می گذاشتم که خدمت می رسیدم که ترس از پست درب معطل شدن داشته ام و سراغ ایشان نرفتم و یا ایشان بدلیل مشغله هایشان کوتاهی نه کمی زشت است بگوییم فراموش کرده که حداقل در طول یک سال شاید بجا است با اصحاب رسانه شهرستانها یک دیداری داشته باشد!
آری جناب آقای مدیر کل دوست داشتنی ارشاد اسلامی خوزستان درخواست راه اندازی خانه مطبوعات در شهرستان مسجدسلیمان مدتهای طویلی است در یک پیچ و خم سلیقه ای گرفتار شده است که در هر مراجعه به اداره مربوطه در شهرستان هر دفعه این پاسخ را شنیده ایم بخش زیادی از این مسیر را رفته ایم چیزی به صدور مجوز مدیر کل محترم نمانده است ترس ما این است که عمرمان کفاف رسیدن به پایان این مسیر را ندهد،میشود شما شفاف بفرمایید این مسیر چند کیلو متر است و از کجا باید گذشت “از بهر قدس از کربلا باید گذشت جناب مدیر کل دوست داشتنی قلم های ما سالهاست که امده ی امده است”
جناب مدیر کل محترم نباید فقط به راه اندازی خانه مطبوعات مرکز استان اکتفا کند ما هم در شهرستانها حق حیات و ممات داریم!اگر غیراز این است بفرمایند.
آری این مهم از دو راه میسر و امکان پذیر است یا بصورت مستقل یا در ذیل خانه مطبوعات استان، بدون شک بشکل مستقل بهتر وپسندیده تر است اگر چه لازمه آن کسب مجوز بالا دستی هاست و نیاز به چاشنی جسارت و پیگیری جناب مدیر کل دارد،در اولین گام هیئت موسس بصورت انتصابی مشخص میشود و پس از یکی دوبار فراخوان مجمع عمومی در مدت زمان کوتاه در نهایت انتخابات هیئت مدیره مشخص میشود و این گام اول باید توسط جناب مدیر کل محترم ارشاد اسلامی خوزستان برداشته شود،حال نمیدانم یا این گام خیلی بزرگ است و یا خیلی هزینه ی آن سنگین است که اهالی رسانه شهرستان مسجدسلیمان پشت خط منتظر مانده اند و یا اینکه جمع ما را بدلیل فاصله ۱۲۰کیلومتری از مرکز استان قابل نمی دانند.در پایان به رسم مهربانی بجاست که از پیگیریها و زحماتی که در شهرستان”خصوصا جناب حیدری “و استان در جهت راه اندازی این خانه ی امید کشیده شده است تشکر وافری داشته باشیم امید داریم راه اندازی خانه مطبوعات در شهرستان مسجدسلیمان با حسن نظر مدیر کل محترم در شهرستان هدیه ای دلگرم کننده برای اصحاب و اهالی رسانه شهرستان اولین ها باشد و گلایه ما از دوستانمان در خانه مطبوعات استان می ماند برای نوشتار و یا دیداری دگر /به امید روزهای خوب

نوشتاری از محمدرضا کرم زاده-خرداد ۹۸