عصر مسجدسلیمان//سید هابیل موسوی : گاهی نبود یک نفر چقدر سخت می شود،آن هم کسی که بیش از ۱۰ سال با او ارتباط مستمر داشته ای و شاهد روابط انسانی و انسان‌دوستانه ی او بوده ای از جمله شاهد حمایت های بی دریغش از خانواده های زندانیان به خصوص در سال هایی که عضو انجمن حمایت از خانواده زندانیان بود. با حمایت های معنوی و مادی اش زمینه ساز آزادسازی برخی از زندانیان مالی می شد و شاهد توزیع مواد غذایی اش برای نیازمندان بودم.در مطالباتی که از برخی مردم داشت شاهد بزرگواری اش در بخشش طلب هایش و یا بخش زیادی از طلبهایش بودم و شاهد پیگیری های مدامش برای احقاق حق دیگران بودم‌ .این اواخر در پرونده ای شاهد دغدغه ی زیادش برای احقاق حق افرادی بودم که می‌گفت:برخی از این افراد یتیم هستند مبادا حقی از آن‌ها ضایع گردد و با آن حال وخیم بیماری در جلسات دادگاه حاضر می شد تا احقاق حق کند و سفارش فراوانی کرد که بعد از مرگش با تمام توان از حق آنها دفاع کنم و شاهد رفتارهای بسیار زیبای او با کودکان بودم .ضریب هوشی بالایش مثال زدنی بود،اوحلقه اتصال دوستان بود و من شاهد بودم که در حل مشکلات آنها بی وقفه و بی هیچ چشمداشتی صبورانه تلاش و برنامه ریزی می کرد‌ و بیاد می آورم در قطعه زمینی که بصورت باغ ویلا در دوراهی لالی داشت چه سخاوتمندانه میزبان مهمانان اعم از دوست و آشنا و غریبه بود.گاهی نبود یک نفر چقدر سخت می شود آن هم یک نفر مثل بیژن رنجبر،رنجبری که رنج مردم را می کشید و همیشه می گفت :با اینهمه هزینه های سرسام آور ،مردم چگونه گذران زندگی می کنند و در صورت بیماری چگونه برای درمان خود از پس آنهمه هزینه هنگفت بر می آیند.او یک نفر نبود،یک طایفه یا یک ایل بود.بزرگی که بزرگی اش را از نزدیک شاهد بودم.گاهی این روزها ناخودآگاه دستم به شماره اش می رود و گاهی منتظر تماسش هستم تا با همان لحن گرم و صمیمی اش قراری برای ملاقات بگذاریم.او که در آخرین روزهای پاییزی رفت و زمستانی سخت را پیش رویمان گذاشت،او که یادش هرگز از قلب و ذهنمان پاک نخواهد شد.

رفتنش مرا به یاد بیتی از رودکی شاعر بزرگ فارسی می اندازد که می گفت:

از شمار دو چشم یک تن کم

وز شمار خرد هزاران بیش