عصر مسجدسلیمان // یکی از پایدارترین سازه های موجود در طبیعت،کوه ها میباشند.

کوه معمولا به برآمدگی هایی اطلاق میشود، که از لحاظ ارتفاع نسبت به سطح عمومی آن منطقه دارای حداکثرتر از بیشتر و قابل توجه تری باشد.

پیدایش کوه یا منشاء رسوبی دارد، که در اثر کاهش سطح آب دریاها نمایان شده اند، یا ناشی از روراندگی گسلها و خروج ماگما به سطح پوسته زمین میباشند.

البته در محل شکست گسل ها نیز برجستگی هایی بوجود میاید، که شمای فیزیکی و ظاهری کوه را داشته وگاهی دارای ارتفاعهای بالای هزارمتر نیز هستند.

رشته کوه جوان زاگراس نیز ناشی از این روراندگی و حرکت صفحات زمین ساختی ایران و عربستان میباشد، که دربین خود کوه های رسوبی را نیز جای داده است.

به دلیل فرسایش بالای خاک که ناشی از شرایط اقلیمی و جغرافیایی خاص منطقه است این رشته کوه دچارفرسایش هایی بیشتر و فرا تر از سن خود شده،و نمونه های آن را در محدوده شهرهای ایذه و مسجدسلیمان بسیار میتوان دید.

و اما چرا رانش؟؟

علی رقم پایداری واستحکام خدادادی کوه، دخل وتصرفهای بشری در این سازه های طبیعی باعث گردیده، باپدیده هایی همچون رانش کوه منطقه ی نفتک مسجدسلیمان در مورخ: ۹۶/۱۲/۱ رو برو شویم.

تپه(کوه) رسوبی نفتک که متشکل از لایه های خاک رس و سنگ نارس کلیستون است پس از خاکبرادری های مستمر سنوات گذشته در پاشنه ی خود بسیار مستعد رانش بود.

خاکبرداری در پاشنه کوه واز بین رفتن تکیه گاه لایه های فوقانی باعث گردید طبقات نیمه سنگی کوه روی لایه های رسی بلغزند و در نهایت رانش پدید آمده را شاهد باشیم.

یادداشتی از: احسان منظری سرو