عصر مسجدسلیمان // فوتبال با گذشت سال‌ها در بین مردم مسجدسلیمان قد کشید؛ بزرگ و بزرگ‌تر شد تا این‌که امسال نفتی‌ها می‌توانند برای دومین‌بار حضور در لیگ برتر کشور را تجربه کنند؛ حضوری که البته هر روز برای آن قانون و قوانین خاصی تعیین می‌شود!

پس از کشف نفت در مسجدسلیمان و حضور چشمگیر کارکنان انگلیسی، شاهد ورود رشته‌های مختلف ورزشی به این شهر بودیم و فوتبال که همیشه طرفداران بسیاری داشته، یکی از رشته‌هایی است که پس از اکتشاف نفت در شهر مسجدسلیمان، از جایگاه ویژه‌ای در این شهر برخوردار شد.

فوتبال با گذشت سال‌ها در بین مردم مسجدسلیمان قد کشید، بزرگ و بزرگ‌تر شد تا این‌که امسال نفتی‌ها برای دومین‌بار می‌توانند حضور در لیگ برتر کشور را تجربه کنند؛ حضوری که البته هر روز برای آن قانون و قوانین خاصی تعیین می‌شود و اخیرا هم که شرکت ملی نفت ایران به جای پای کار بودن و کمک به حضور مقتدرانه این تیم در لیگ برتر، با بی‌وجاهت دانستن اعضای هیات‌مدیره و مدیرعامل این باشگاه، شوخی تلخی را با مردم سرزمین نفت داشت و باید گفت “گُل بود و به سبزه نیز آراسته شد!”.

در حالی که کیوان بابادی مدتی پیش از اعضای هیات مدیره این باشگاه برای مدیرعاملی رای اعتماد گرفت و توسط مدیرکل ورزش و جوانان خوزستان نیز به صورت کتبی به سازمان لیگ معرفی شد، حالا شرکت ملی نفت ایران پس از تلاش فراوان مسوولان این باشگاه در راستای بستن تیم و آن همه سختی که در این مسیر پر فراز و نشیب متحمل شده‌اند، با تغییرات مدیران هیات موسسه، هیات‌مدیره و مدیرعامل موافقت نمی‌کند تا سازمان لیگ هم مجددا در نامه‌‌ای خطاب به مدیرکل ورزش و جوانان خوزستان این تیم را تهدید به حذف از لیگ برتر و عنوان کند “امکان ثبت قراردادهای ورزشی و انجام امور جاری باشگاه با امضا فرد معرفی شده، کیوان بابادی به عنوان مدیرعامل امکان‌پذیر نیست و بر این اساس مسوولیت حذف تیم از لیگ برتر به دلیل عدم تعیین تکلیف مدیریتی و مالکیتی به عهده متولیان شرکت ملی نفت ایران است.”

اما حالا که امضای مدیرعامل فعلی باشگاه نفت‌مسجدسلیمان وجاهت قانونی ندارد، سوال این است چرا آن‌هایی که وجاهت خود را از این سرزمین و نفت خوزستان و مسجدسلیمان به دست آورده‌اند نه تنها تلاشی برای کمک و حمایت از این تیم ندارند، بلکه با زیر سوال بردن وجاهت مسوولان باشگاه، به فکر نابودی این تیم هستند؟

مردم خوزستان سال‌هاست که از مشکل ریزگرد، کمبود امکانات و آثار زخم های جنگ، رنج می‌برند و شاید تنها دلخوشی این مردم و به ویژه مسجدسلیمانی‌ها که نفت همچون رود، زیر پایشان جاریست اما کمترین سهم را از آن می‌برند، همین ۹۰ دقیقه فوتبال است.

اما وزارت نفت آن قدر که میل به استحصال نفت و انرژی جنوب کشور و خوزستان دارد، چندان توجهی به دادن حق آلایندگی و حق ورزش مردم این منطقه ندارد. از طرفی طبق مصوبه مجلس، ارگان‌های دولتی نمی‌توانند در ورزش و فوتبال حرفه‌ای هزینه کنند، قانونی که هیچ آسیبی به استان‌های غیرنفتی و تیم‌هایی چون پیکان، سایپا، سپاهان و ذوب‌آهن وارد نمی‌کند زیرا این تیم‌ها از نفت جنوب کشور نفع می برند و می‌توانند از بخش خصوصی نیز بهر‌ه‌مند شوند. این تیم‌ها دغدغه تیم‌های جنوب کشور را ندارند و این تیم‌های سرزمین نفت هستند که علی رغم این‌که معدن درآمد کشور محسوب می‌شوند، اما با مشکلات عدیده ای مواجه هستند.

در حالی وزارت نفت حق ورزش حرفه‌ای را به استان‌های نفتی نمی‌دهد، که وزارت صنایع برای تیم‌‌های تحت پوشش خود، سقف بودجه‌ تعریف کرده است؛ البته در فولادخوزستان هم که هیچ وابستگی به نفت ندارد و از بودجه وزارت صنایع بهره‌مند می‌شود، می‌بینیم که در حق آن اجحاف و کمترین سقف بودجه برای آن تعریف می‌شود، در حالی که سپاهان و ذوب آهن از بودجه بیشتری بهره‌مند می‌شوند.

وقتی از ورزش به عنوان کاهنده آسیب‌های اجتماعی یاد می کنیم، بهتر است وزارت نفت نیز برای تیم‌های منطقه جنوب کشور در بخش ورزش سقف بودجه تعیین کند، نه این‌که کاملا تیم‌های ورزشی را از حق‌شان محروم کند. اکنون استان‌های جنوب کشور، سهم خود را از ورزش می‌خواهند و هیچ توقعی هم بیشتر از احقاق حق قانونی خود ندارند.

نمایندگان سرزمین نفت از جمله خوزستان، لرستان، ایلام، کرمانشاه و بوشهر نیز باید در این زمینه و قانون مربوطه بازنگری کنند زیرا این قانون فقط در بخش وزارت نفت اعمال و تنها تیم‌های ورزشی جنوب کشور از آن متضرر می‌شوند.

اکنون شهر کهنسال مسجدسلیمان و خسته از تمام وعده‌هایی که برای آبادی ساختار شهری آن داده و به فراموشی سپرده شده، دیگر تاب و تحمل از دست دادن فوتبال خود را ندارد و منتظر نگاه ویژه وزارت نفت و مسوولان استانی به ورزش و فوتبال شهرستان است.

نویسنده : پریسا زنگنه‌‌منش