حالا که روزگار بر طبل ناکوک می کوبد و چهرهء نامهربانش را برای مردمان سرزمینم به نمایش گذاشته و بر اساس اظهارنظر کارشناسان دلسوز و البته فداکار حوزهء بهداشت و درمان ، برای بودن هایمان باهم ، باید در انزوا و قرنطینه بمانیم،حالا که این ویروس خانمان برانداز وارداتی،حسرت بودن در جمع گرم و صمیمانهء یاران و بستگان و همتباران را به دلمان گذاشته،حالا که برخلاف آیین پرمهر نیاکانمان،برای جلوگیری از سرایت بیشتر این بیماری مهلک، حتی نباید بهم دست بدهیم و یک دیگر را به آغوش پر عاطفهء هم بفشاریم.به نظر می رسد هنگامهء احیای “هیجار” و “هیاری ” و این قسم از فرهنگ های والا و ناب سنتی و ایلیمان باشد.حالا وقت و بزنگاه امدادرسانی اصولی و با قاعده است.

بختیاری ها ،به گواه تاریخ،قوم سلحشوری هستند که اگرچه با دشمن و خصم ،سرسخت و مقاوم بودند،اما در مناسبات درونی خود، از رافت و مهربانی بسیار برخوردارند.این عواطف انسانی منشاء ایجاد ارزش ها و فرهنگ هایی در قوم و نظام عشیره اش شده است.تا آنجا که “هیاری” و “هیجار” (با اندک تفاوت معنا در کاربرد) ، از جایگاه والایی در این قوم کهنسال برخوردار است.و آن حس نوع دوستی است که در بزنگاه سختی ها و مشقات،دیگر ایلوندان را جمع می کرد تا به کمک فرد نیازمند بشتابند و او را یاری رسان باشند.

هر سال با آمدن موسم بهار،طوایف مختلف طی جشنی در دامان طبیعت،به شاد باش آمدن ایام نوروز به سرور می پرداختند.اما حالا که هرگونه تجمع، بنا به دلایلی که برهمگان واضح و مبرهن است،غیر عقلایی است.بهتر است با بهره گیری از ارزشهای والای ایلی، آیین هیجار و هیاری را راه بیاندازند و هزینه هایی که برای آن مراسم ها همه ساله تقبل می کردند را جمع آوری و در راستای کمک به هم نوعان و همشهریان،اقدام به تهیه و خرید لوازم محافظت فردی نظیر دستکش و ماسک و شوینده های توصیه شده مصرف نمایند.و با این اقدام پسندیده ،ضمن احیای آن ارزش های رو به فراموشی رفتهء ایلی،کاری خداپسندانه در جهت کنترل این بیماری و در پشت سر پزشکان و پرستاران عزیز، این مدافعان راستین سلامت جامعه انجام دهند.فراموش نکنیم با ابتلای هر فرد به این بیماری کشنده،به صورت تصاعدی افراد بیشتری با این بیماری مواجه می شوند.و چنانچه این زنجیره قطع نگردد،در اندک زمانی با فاجعهء عظیم و جبران ناپذیر انسانی مواجه می شویم.پس پیش از آنکه فرصت ها از دست بروند ،باید به کمک همدیگر بشتابیم.و هر کدام به قدر وسعمان در قبال اجتماع و جامعهء مان ادای دین کنیم.فراموش نکنیم که هم اکنون وقت هیجار و هیاری و به امداد هم رسیدن است.

بوین حالا دست به یک دادن جون سی یک دادن چندی آسونه
بوین حالا وقتی وا یک بویم، روندن دشمن چندی آسونه

یادداشتی از محمد باقری