عصر مسجدسلیمان // در روزی که پیام های تبریک های روز معلم از طرف دوستان، همکاران، دانشجویان و فارغ التحصیلان یکی پس از دیگری بر صفحه تلفن همراه نمایان می‌شود و کارکرد پنهان آن جیب شرکت های معظم مخابراتی را پر و پیمان می سازد، اما فردا است و معلم و دریایی از مشکلات پیش رو…
جامعه ای که سال ها سودای توسعه و پیشرفت را همچون سرابی دنبال مینماید نمی تواند بدون توجه به آموزش و پرورش از خوان های آن به سلامت عبور کند. در زمان جنگ سرد زمانیکه شوروی یوری گاگارین را به فضا فرستاد، ایالت متحده که خود را بازنده رقابت فضایی مشاهده نمود، دست به تحقیقات گسترده زد که چگونه این عقب ماندگی پدید آمد. پس از سال ها مطالعات و پژوهش های گسترده، نتایج حاکی از ضعف سیستم آموزش ابتدایی بویژه در پایه های اول و دوم ابتدایی و تقلیدی بودن سیستم آموزش ولزوم تبدیل آن به تحقیقی بودن را گوشزد نمود. توجه شود که نتایج تحقیق اشاره ای به کمبود تجهیزات، منابع و سرمایه نکرده و آموزش و پرورش را مسبب عقب ماندگی میداند.
معلمی که در معیشت روزانه خود مانده است و به ارقام صعودی مندرج (بر اساس نرخ دلار ) در اقلام مصرفی همانند اصحاب کهف انگشت تحیر به دهان گرفته نه توان آموزش دارد و نه حوصله پرورش. نه رمقی مانده و نه پایی… از همه بدتر استثمار روزانه معلمان و اساتید دانشگاه بواسطه انواع استخدام های ساعتی، حق التدریس، خدمات آموزشی و غیره است… براستی معلم ساعتی که در ازای ماهانه پانصد هزار تومان فرزندان ایران زمین را در آغوش تعلیم و تعلم پذیرفته آیا پتانسیل به گردش در آوردن چرخ توسعه را دارد؟؟ جامعه ای که همانند یک سیستم یکپارچه عمل ننماید ماحصل آن عقب ماندگی، فقر مضاعف و ناهنجاری های اجتماعی- رفتاری است. خروجی دانشگاه ها و مدارس بیانگر سر درون ما است . نه من معلم رمق دارم و نه فرزند دانش آموز من و نه… و به حال همه زار باید گریست.

به قلم دکتر فواد مکوندی

دوازدهم اردیبهشت ۱۳۹۸